معرفی آزمایش MS: انواع، نحوه انجام و تشخیص

بیماری ام‌اس (Multiple Sclerosis) یا اسکلروز مالتیپل و یا چندگانه یک بیماری مزمن و خودایمنی است که سیستم ایمنی بدن به اشتباه به سیستم عصبی مرکزی، یعنی مغز و نخاع، حمله می‌کند. این بیماری باعث التهاب و تخریب پوشش محافظی به نام میلین در اطراف رشته‌های عصبی می‌شود. میلین نقش مهمی در انتقال سیگنال‌های عصبی دارد، و آسیب به آن منجر به اختلال در ارتباط عصبی و بروز علائم متعدد می‌گردد.

اگر مشکوک به بیماری ام اس هستید، همین امروز با آزمایشگاه نیلو به شماره 0218942 تماس بگیرید و نوبت خود را برای انجام آزمایش MS رزرو نمایید.

علائم بیماری ام‌اس

علائم ام‌اس بسیار متنوع هستند و بسته به محل و شدت آسیب به میلین و رشته‌های عصبی، در افراد مختلف متفاوت است. این علائم ممکن است موقتی یا دائمی باشند و در طول زمان تغییر کنند. برخی از رایج‌ترین علائم عبارتند از:

1.  خستگی شدید: یکی از شایع‌ترین علائم است و ممکن است به‌طور ناگهانی یا در طول زمان ایجاد شود.
   
   
2.  مشکلات بینایی: تاری دید، دوبینی، یا از دست دادن جزئی یا کامل بینایی، به‌ویژه در یک چشم.
   
   
3.  مشکلات حرکتی: ضعف یا سفتی عضلات، لرزش، و مشکلات در حفظ تعادل و هماهنگی.
   
   
4.  مشکلات حسی: بی‌حسی، سوزن‌سوزن شدن، احساس سوزش یا درد در قسمت‌های مختلف بدن.
   
   
5.  مشکلات شناختی: کاهش حافظه، مشکل در تمرکز و پردازش اطلاعات.
   
   
6.  مشکلات گفتاری: دشواری در صحبت کردن یا پیدا کردن کلمات مناسب.
   
   
7.  اختلال در مثانه و روده: مشکلات در کنترل ادرار یا یبوست.
   
   
8.  اسپاسم و گرفتگی عضلات: به‌ویژه در پاها.

انواع بیماری ام‌اس

 بیماری ام اس انواع مختلفی دارد و نوع آن بر اساس آزمایشات تشخیصی بیمار مشخص خواهد شد.

بیماری ام‌اس به چند نوع مختلف تقسیم می‌شود، که هر کدام ویژگی‌های خاص خود را دارند:

1.  ام‌اس عودکننده-فروکش‌کننده (RRMS): شایع‌ترین نوع ام‌اس است و حدود ۸۵٪ از بیماران در ابتدا به این نوع مبتلا می‌شوند. این نوع با دوره‌های عود علائم (تشدید) و سپس بهبود (فروکش) همراه است.
   
   
2.  ام‌اس پیشرونده ثانویه (SPMS): پس از چند سال از ابتلا به RRMS، برخی از بیماران به این نوع ام‌اس مبتلا می‌شوند. در این حالت بیماری به طور پیوسته پیشرفت می‌کند و بهبودی کمتر دیده می‌شود.
   
   
3.  ام‌اس پیشرونده اولیه (PPMS): در این نوع، بیماری از ابتدا به طور مداوم پیشرفت می‌کند و علائم به تدریج بدتر می‌شوند. حدود ۱۰-۱۵٪ از بیماران مبتلا به این نوع هستند.
   
   
4.  ام‌اس پیشرونده عودکننده (PRMS): نوعی نادر از ام‌اس است که با پیشرفت مداوم بیماری همراه با عود علائم مشخص می‌شود.

علت‌ها و عوامل خطر بیماری ام اس

علت دقیق ام‌اس هنوز به‌طور کامل شناخته نشده است، اما به نظر می‌رسد ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی در ایجاد این بیماری نقش داشته باشند:

•  عوامل ژنتیکی: برخی ژن‌ها ممکن است فرد را بیشتر مستعد ابتلا به ام‌اس کنند.
  
  
•  عوامل محیطی: کمبود ویتامین D، سیگار کشیدن، ابتلا به برخی ویروس‌ها (مانند ویروس اپشتین-بار)، و زندگی در مناطقی با آب‌وهوای سردتر ممکن است خطر ابتلا را افزایش دهد.
  
  
•  سیستم ایمنی: ام‌اس یک بیماری خودایمنی است که در آن سیستم ایمنی بدن به اشتباه به میلین حمله می‌کند.

آزمایش MS چیست؟

بیماری ام اس انواع مختلفی دارد که باتوجه به صلاحدید پزشک برای بیمار تجویز می‌شوند.

آزمایش MS (Multiple Sclerosis) یا اسکلروز چندگانه به مجموعه‌ای از آزمایش‌های مختلف گفته می‌شود که برای تشخیص و مدیریت بیماری ام‌اس استفاده می‌شود.

این آزمایش‌ها شامل روش‌های تصویربرداری، آزمایش‌های مایع نخاعی، و الکترودیاگنوز (آزمون‌های الکتریکی) هستند.

در زیر به برخی از این آزمایش‌ها و روش‌های انجام آن‌ها اشاره می‌شود:

1-     تصویربرداری با  MRI  

تصویربرداری با MRI (Magnetic Resonance Imaging) و یا  تصویربرداری با رزونانس مغناطیسی یکی از مهم‌ترین و اصلی‌ترین ابزارهای تشخیصی برای بیماری ام‌اس (Multiple Sclerosis) است.

این روش تصویربرداری غیرتهاجمی به پزشکان امکان می‌دهد تا تصاویری دقیق و با جزئیات از مغز و نخاع بگیرند و ضایعات یا آسیب‌هایی که ممکن است در اثر این بیماری به بافت‌های عصبی وارد شده باشد، مشاهده کنند.

چگونه MRI در تشخیص ام‌اس کمک می‌کند؟

در بیماری ام‌اس، سیستم ایمنی به اشتباه به پوشش محافظ فیبرهای عصبی به نام میلین حمله می‌کند و باعث تخریب آن می‌شود.

این آسیب‌ها به صورت ضایعاتی در سیستم عصبی مرکزی (مغز و نخاع) ظاهر می‌شوند که به آن‌ها پلاک‌های اسکلروتیک گفته می‌شود. MRI قادر است این پلاک‌ها را شناسایی کند و به تشخیص کمک کند.

نحوه انجام  MRI

1. آمادگی اولیه:
   
   
• بیمار معمولاً نیازی به آمادگی خاصی ندارد، مگر اینکه پزشک توصیه‌های خاصی مانند پرهیز از غذا یا دارو داشته باشد.
  
  
•  بیمار باید جواهرات، ساعت، و هر گونه وسیله فلزی را قبل از انجام MRI بردارد، زیرا میدان مغناطیسی قوی دستگاه ممکن است با فلزات تداخل کند.

1. در طول اسکن:
   
   
•  بیمار روی یک تخت دراز می‌کشد که به آرامی به داخل دستگاه MRI وارد می‌شود.
  
  
•  این دستگاه از میدان‌های مغناطیسی قوی و امواج رادیویی برای ایجاد تصاویری دقیق از مغز و نخاع استفاده می‌کند.
  
  
•  MRI معمولاً بین ۳۰ تا ۶۰ دقیقه طول می‌کشد و در برخی موارد، بسته به نوع تصویربرداری و نیاز پزشک، ممکن است طولانی‌تر باشد.

1. تزریق ماده حاجب  (Contrast Agent) :
   
   
• در برخی موارد، پزشکان برای افزایش دقت تصاویر از یک ماده حاجب (معمولاً گادولینیوم) استفاده می‌کنند. این ماده به ورید تزریق می‌شود و به برجسته‌تر شدن پلاک‌ها و ضایعات کمک می‌کند.
  
  
•  استفاده از ماده حاجب برای شناسایی ضایعات جدید یا فعال مفید است، زیرا این پلاک‌ها ممکن است بیشتر ماده حاجب را جذب کنند.

تشخیص با استفاده از MRI در ام‌اس

•  پلاک‌های سفید: در MRI مغز، پلاک‌های ناشی از تخریب میلین به صورت نقاط یا نواحی سفید رنگ دیده می‌شوند. این پلاک‌ها معمولاً در نواحی خاصی از مغز و نخاع قرار دارند که بیشتر تحت تأثیر ام‌اس قرار می‌گیرند.
  
  
•  محل ضایعات: پلاک‌های ام‌اس عمدتاً در نواحی مانند ماده سفید مغز، نزدیک به بطن‌های مغزی، یا در نخاع دیده می‌شوند. MRI می‌تواند محل و اندازه این پلاک‌ها را مشخص کند.
  
  
•  پیشرفت بیماری: MRI به پزشکان امکان می‌دهد تا تغییرات و پیشرفت بیماری را در طول زمان مشاهده کنند. این امر برای تصمیم‌گیری درباره درمان‌های مختلف و ارزیابی پاسخ بیمار به درمان‌ها بسیار مفید است.

مزایای MRI برای تشخیص ام‌اس

•  حساسیت بالا: MRI بسیار حساس است و می‌تواند حتی ضایعات کوچک را که ممکن است به‌طور مستقیم علائم ایجاد نکنند، تشخیص دهد.
  
  
•  تصویربرداری غیرتهاجمی: بدون نیاز به برش یا تزریق مستقیم به سیستم عصبی، امکان تصویربرداری دقیق فراهم می‌شود.
  
  
•  ارزیابی دقیق پیشرفت بیماری: با انجام MRI‌های مکرر در طول زمان، پزشکان می‌توانند میزان پیشرفت بیماری را بررسی و درمان‌ها را تنظیم کنند.

محدودیت‌ها و چالش‌ها

•  پلاک‌های خاموش: برخی از پلاک‌های مشاهده شده در MRI ممکن است فعال نباشند و علائم خاصی ایجاد نکنند، بنابراین صرف مشاهده پلاک‌ها به تنهایی کافی نیست.
  
  
•  عدم تشخیص در مراحل اولیه: در مراحل ابتدایی ام‌اس، پلاک‌ها ممکن است هنوز قابل تشخیص نباشند، بنابراین تکرار MRI یا استفاده از سایر آزمایش‌ها ضروری است.
  
  

 MRI  ابزاری قوی برای تشخیص و پیگیری ام‌اس است و نقش حیاتی در تأیید تشخیص این بیماری ایفا می‌کند.

2-     آزمایش مایع نخاعی  (LP)

آزمایش مایع نخاعی یا لومبار پانکچر (LP) یکی از آزمایش‌های تشخیصی است که به پزشکان کمک می‌کند تا بیماری ام‌اس (Multiple Sclerosis) را تشخیص دهند.

این آزمایش به بررسی وجود نشانه‌های التهاب یا فعالیت غیرعادی در سیستم عصبی مرکزی (مغز و نخاع) از طریق تجزیه و تحلیل مایع نخاعی (CSF) می‌پردازد.

مایع نخاعی چیست؟

مایع نخاعی (Cerebrospinal Fluid - CSF) مایعی شفاف و بی‌رنگ است که اطراف مغز و نخاع جریان دارد.

این مایع به حفاظت از سیستم عصبی مرکزی کمک می‌کند و نقش مهمی در انتقال مواد مغذی و حذف مواد زائد ایفا می‌کند.

نحوه انجام آزمایش لومبار پانکچر

1. آمادگی بیمار:
   
   
   
•  بیمار به پهلو دراز می‌کشد یا در حالت نشسته قرار می‌گیرد.
  
  
•  پزشک با استفاده از مواد ضدعفونی کننده، ناحیه کمر بیمار را آماده می‌کند.
  
  
•  یک بی‌حسی موضعی به محل تزریق داده می‌شود تا درد کاهش یابد.

1. جمع‌آوری مایع نخاعی

•  پزشک با استفاده از یک سوزن نازک، به فضای بین مهره‌های پایینی کمر (فضای بین L3 و L4 یا L4 و L5 وارد می‌شود.
  
  
•  مقداری از مایع نخاعی (حدود 1 تا 3 میلی‌لیتر) از این ناحیه جمع‌آوری می‌شود.
  
  
•  مایع نخاعی به آزمایشگاه ارسال می‌شود تا بررسی‌های لازم انجام شود.

1. مدت زمان انجام

 این آزمایش معمولاً حدود 30 دقیقه زمان می‌برد و بیمار پس از آن باید چند ساعت استراحت کند.

نتایج آزمایش و رابطه آن با ام‌اس

مایع نخاعی در حالت عادی حاوی مقدار کمی از سلول‌های سفید خون و پروتئین است.

اما در بیماران مبتلا به ام‌اس، تغییراتی در ترکیب مایع نخاعی مشاهده می‌شود که به تشخیص این بیماری کمک می‌کند. برخی از تغییرات کلیدی که در بیماران ام‌اس دیده می‌شوند عبارت‌اند از:

 
 نوارهای الیگوکلونال       

•  وجود نوارهای الیگوکلونال در مایع نخاعی یکی از مهم‌ترین نشانگرهای ام‌اس است. این نوارها نمایانگر تولید غیرطبیعی ایمونوگلوبولین‌ها (آنتی‌بادی‌ها) در سیستم عصبی مرکزی هستند.
  
  
•  بیش از ۹۰٪ بیماران ام‌اس این نوارها را در مایع نخاعی خود دارند.
  
  
•  با این حال، وجود نوارهای الیگوکلونال به تنهایی برای تشخیص ام‌اس کافی نیست، زیرا این نوارها در برخی بیماری‌های دیگر التهابی یا عفونی سیستم عصبی مرکزی نیز دیده می‌شوند.

افزایش تعداد سلول‌های ایمنی:

• در بیماران مبتلا به ام‌اس، ممکن است تعداد کمی از سلول‌های سفید خون (لنفوسیت‌ها) در مایع نخاعی افزایش یابد. این افزایش نشان‌دهنده التهاب در سیستم عصبی مرکزی است.

افزایش سطح پروتئین:

• گاهی سطح پروتئین‌های خاصی در مایع نخاعی بیماران ام‌اس افزایش می‌یابد، که نشان‌دهنده فعالیت غیرعادی سیستم ایمنی در مغز و نخاع است.

فقدان علائم عفونت:

• آزمایش مایع نخاعی همچنین به رد سایر شرایطی که ممکن است علائم مشابهی با ام‌اس داشته باشند (مانند عفونت‌های ویروسی یا باکتریایی) کمک می‌کند.

اهمیت آزمایش مایع نخاعی در تشخیص ام‌اس

1.  تأیید تشخیص: وقتی علائم بالینی و نتایج MRI نشان‌دهنده احتمال ام‌اس هستند، آزمایش مایع نخاعی می‌تواند به تأیید تشخیص کمک کند.
   
   
2.  تشخیص موارد غیرقطعی: در برخی بیماران که MRI آن‌ها پلاک‌های قطعی نشان نمی‌دهد یا علائمشان با دیگر بیماری‌ها همپوشانی دارد، نتایج آزمایش مایع نخاعی ممکن است نقش تعیین‌کننده‌ای در تشخیص ایفا کند.
   
   
3.  رد سایر بیماری‌ها: آزمایش مایع نخاعی همچنین به پزشکان کمک می‌کند تا بیماری‌های دیگر، مانند عفونت‌های سیستم عصبی مرکزی یا بیماری‌های خودایمنی دیگر را رد کنند.

خطرات و عوارض احتمالی

لومبار پانکچر به طور کلی یک روش امن است، اما ممکن است عوارض زیر در برخی بیماران دیده شود:

•  سردرد پس از انجام آزمایش: شایع‌ترین عارضه است و ممکن است چند روز طول بکشد. بیمار باید برای کاهش احتمال بروز سردرد، به مدت چند ساعت پس از آزمایش در حالت درازکش باقی بماند.
  
  
•  درد یا حساسیت در محل تزریق: ممکن است کمی درد یا حساسیت در ناحیه کمر احساس شود که معمولاً موقتی است.
  
  
•  عفونت یا خونریزی: این عوارض نادر هستند، اما ممکن است در موارد بسیار خاص رخ دهند.

نتیجه‌گیری

آزمایش مایع نخاعی یک ابزار مهم در تشخیص ام‌اس است که به شناسایی نشانه‌های التهاب و فعالیت غیرعادی سیستم ایمنی در مغز و نخاع کمک می‌کند.

با این حال، این آزمایش به تنهایی برای تشخیص ام‌اس کافی نیست و باید همراه با سایر ابزارهای تشخیصی مانند MRI و بررسی علائم بالینی انجام شود.

3-     پتانسیل‌های برانگیخته :(Evoked Potentials)

این آزمایش‌ها برای ارزیابی فعالیت الکتریکی در مسیرهای عصبی مختلف (بینایی، شنوایی و حسی) استفاده می‌شوند.

•  نحوه انجام: الکترودهایی به پوست وصل می‌شوند تا پاسخ عصبی به محرک‌های مختلف (مثلاً محرک‌های نوری یا صوتی) ثبت شود.
  
  
•  تشخیص: زمان طولانی‌تر برای انتقال پیام‌های عصبی به دلیل آسیب به غلاف میلین می‌تواند نشانه‌ای از ام‌اس باشد.

4-      آزمایش‌های خون

در بیماری ام‌اس (Multiple Sclerosis)، آزمایش‌های خونی به‌طور مستقیم برای تشخیص این بیماری انجام نمی‌شوند، زیرا ام‌اس یک بیماری سیستم عصبی مرکزی است و آسیب آن مستقیماً در مغز و نخاع رخ می‌دهد.

با این حال، آزمایش‌های خونی می‌توانند در روند تشخیص به پزشکان کمک کنند تا بیماری‌های دیگر که علائمی مشابه ام‌اس دارند، مانند بیماری‌های خودایمنی، عفونت‌ها یا اختلالات متابولیک، را رد کنند.

در ادامه به برخی از آزمایش‌های خونی که ممکن است در بیماران مبتلا به ام‌اس یا در موارد مشکوک به ام‌اس انجام شوند، اشاره می‌کنیم:

 آزمایش‌های خودایمنی

چون ام‌اس یک بیماری خودایمنی است، ممکن است آزمایش‌های خونی برای تشخیص سایر بیماری‌های خودایمنی با علائم مشابه ام‌اس انجام شوند:

•  آنتی‌بادی ضد هسته‌ای (ANA): این آزمایش برای بررسی وجود آنتی‌بادی‌هایی است که ممکن است در بیماری‌های خودایمنی دیگر مانند لوپوس یا سندرم شوگرن افزایش یابد.
  
  
•  آزمایش‌های آنتی‌بادی اختصاصی: مانند آنتی‌بادی‌های ضد فسفولیپید یا آنتی‌بادی‌های خاص دیگر که در بیماری‌هایی مانند سندرم آنتی‌فسفولیپید یا واسکولیت دیده می‌شوند.

 آزمایش‌های عفونت

برخی از عفونت‌ها می‌توانند علائمی شبیه ام‌اس ایجاد کنند، بنابراین پزشکان ممکن است آزمایش‌های خونی برای رد کردن این عفونت‌ها انجام دهند:

•  آزمایش برای ویروس اپشتین-بار (EBV): برخی تحقیقات نشان داده‌اند که ویروس EBV ممکن است به توسعه ام‌اس کمک کند، اما نتایج قطعی نیست. همچنین، سایر عفونت‌های ویروسی یا باکتریایی (مانند بیماری لایم) نیز ممکن است بررسی شوند.
  
  
•  آزمایش سیفلیس و بیماری‌های دیگر: سیفلیس، ویروس نقص ایمنی انسانی (HIV) و برخی از عفونت‌های باکتریایی دیگر نیز می‌توانند علائمی مشابه ام‌اس ایجاد کنند و پزشکان از این آزمایش‌ها برای رد این شرایط استفاده می‌کنند.

 آزمایش ویتامین D

• سطح ویتامین D: کمبود ویتامین D با افزایش خطر ابتلا به ام‌اس مرتبط است. برخی مطالعات نشان داده‌اند که افراد با سطوح پایین‌تر ویتامین D بیشتر در معرض خطر ابتلا به ام‌اس هستند. بنابراین پزشکان ممکن است سطح ویتامین D را بررسی کنند و در صورت لزوم مکمل‌های ویتامین D توصیه کنند.

 آزمایش‌های عملکرد تیروئید

• سطح هورمون‌های تیروئید(TSH, T3, T4): برخی از بیماری‌های تیروئید مانند کم‌کاری تیروئید ممکن است علائمی مشابه ام‌اس داشته باشند، مانند خستگی و مشکلات عصبی. بنابراین آزمایش‌های عملکرد تیروئید برای رد این مشکلات انجام می‌شوند.

 آزمایش‌های متابولیک و خونی عمومی

این آزمایش‌ها به پزشکان کمک می‌کنند تا سلامت کلی بدن بیمار را بررسی کنند و سایر مشکلات مرتبط را که ممکن است باعث علائم مشابه ام‌اس شوند، رد کنند:

•  شمارش کامل خون (CBC): برای بررسی کم‌خونی، عفونت‌ها یا سایر مشکلات خونی.
  
  
•  آزمایش‌های عملکرد کبد و کلیه: برای اطمینان از اینکه مشکلات متابولیک یا سموم در بدن باعث علائم نمی‌شوند.
  
  
•  سطوح گلوکز و آزمایش دیابت: مشکلات قند خون و دیابت ممکن است علائم مشابهی با ام‌اس ایجاد کنند، به‌ویژه در مواردی که ضعف عضلانی و خستگی دیده می‌شود.

آزمایش آنتی‌بادی‌های مایلین

در برخی موارد، آزمایش‌های خونی خاصی برای تشخیص وجود آنتی‌بادی‌های مربوط به میلین (پوشش عصبی) انجام می‌شوند.

این آزمایش‌ها ممکن است برای بررسی حملات خودایمنی به میلین انجام شود، اگرچه این آزمایش‌ها معمولاً در تشخیص قطعی ام‌اس کاربرد ندارند.

این تست به  Anti MOG antibody معروف بوده و  میزان آنتی بادی از نوع IgG موجود در بدن بیماران را بر علیه میلین الیگودندروسیت گلیکوپروتئین (MOG) را اندازه می گیرد.

میزان این آنتی در انواع مختلف بیماری MS متفاوت می باشد.

گلیکوپروتئین الیگودندروسیت میلین (MOG) پروتئینی است که در سطح سلول های سیستم عصبی مرکزی (CNS) از جمله الیگودندروسیت ها و میلین یافت می شود.

میلین ماده چربی است که سلول های عصبی را احاطه کرده و امکان انتقال سریع سیگنال های الکتریکی بین سلول ها را فراهم می کند. 

در برخی افراد، سیستم ایمنی به اشتباه MOG را به عنوان یک مهاجم خارجی تشخیص می دهد و به میلین حمله می کند و منجر به آسیب و التهاب می شود.

هنگامی که سیستم ایمنی به اشتباه به MOG حمله می کند، می تواند باعث التهاب و آسیب به غلاف میلین شود که منجر به انواع علائم عصبی می شود.

آزمایش Anti MOG معمولاً برای کمک به تشخیص و نظارت بر اختلالات خودایمنی که بر CNS تأثیر می‌گذارند، مانند مولتیپل اسکلروزیس، اختلال طیف نورومیلیت نوری (NMOSD) و آنسفالومیلیت حاد منتشر (ADEM) استفاده می‌شود.

MOG نقش مهمی در حفظ یکپارچگی غلاف میلین ایفا می کند و در تعدادی از اختلالات خود ایمنی که بر CNS تأثیر می گذارد نقش دارد.

در این اختلالات، سیستم ایمنی به اشتباه به MOG حمله می کند که منجر به التهاب و آسیب به غلاف میلین می شود.

این می تواند منجر به طیف وسیعی از علائم عصبی، از جمله مشکلات بینایی، ضعف، بی حسی و مشکلات تعادل و هماهنگی شود.

آنتی بادی های ضد MOG با چندین بیماری عصبی، از جمله اختلال طیف نورومیلیت نوری (NMOSD)، آنسفالومیلیت حاد منتشر (ADEM) و نوریت اپتیک مرتبط هستند.

این شرایط با علائمی مانند کاهش بینایی، ضعف عضلانی، بی حسی یا گزگز و مشکلات شناختی مشخص می شود

چرا آزمایش خون در ام‌اس مهم است؟

آزمایش‌های خونی به‌طور کلی در ام‌اس برای تشخیص مستقیم بیماری استفاده نمی‌شوند، اما این آزمایش‌ها نقش مهمی در رد کردن سایر بیماری‌ها دارند که ممکن است علائم مشابه ام‌اس ایجاد کنند. برخی از این بیماری‌ها شامل موارد زیر هستند:

• لوپوس
  
  
• بیماری لایم
  
  
• سارکوئیدوز
  
  
• بیماری‌های عفونی
  
  
• نارسایی‌های تیروئید
  
  
• نورو میلیت اپتیکا (NMO)
  

نتیجه‌گیری

در حالی که آزمایش‌های خونی مستقیماً برای تشخیص ام‌اس استفاده نمی‌شوند، اما نقش حیاتی در رد کردن سایر بیماری‌ها و ارزیابی سلامت کلی بیمار دارند.

به این ترتیب، پزشکان می‌توانند مطمئن شوند که علائم مربوط به ام‌اس است و نه ناشی از بیماری‌های دیگر.

5-      آزمایش عصب‌نگاری  (Nerve Conduction Studies) 

این آزمایش‌ها برای اندازه‌گیری سرعت انتقال سیگنال‌های الکتریکی در اعصاب محیطی انجام می‌شود.

• نحوه انجام: الکترودهایی به بدن وصل شده و اعصاب با استفاده از امواج الکتریکی تحریک می‌شوند تا پاسخ اندازه‌گیری شود.
  
  
•  تشخیص: کندی انتقال سیگنال می‌تواند نشان‌دهنده آسیب عصبی باشد، که در موارد ام‌اس دیده می‌شود.

نتیجه‌گیری

آزمایش‌های ام‌اس برای تشخیص این بیماری از طریق ترکیبی از روش‌های تصویربرداری، آزمایش‌های مایع نخاعی و الکتروفیزیولوژیکال انجام می‌شود.

پزشکان معمولاً از این تست‌ها برای شناسایی ضایعات در مغز و نخاع، رد کردن سایر بیماری‌ها و ارزیابی عملکرد اعصاب استفاده می‌کنند.

درمان ام‌اس

درمان ام‌اس هدفمند است و بر کاهش عودها، مدیریت علائم و کاهش سرعت پیشرفت بیماری تمرکز دارد. برخی از روش‌های درمانی شامل:

1.  داروهای تعدیل‌کننده سیستم ایمنی: مانند اینترفرون‌ها، ناتالیزوماب، و داروهای خوراکی مانند فینگولیمود که برای کاهش عود بیماری استفاده می‌شوند.
   
   
2.  کورتیکواستروئیدها: برای درمان عودهای حاد و کاهش التهاب استفاده می‌شوند.
   
   
3.  درمان‌های توانبخشی: مانند فیزیوتراپی، کاردرمانی و گفتاردرمانی برای مدیریت علائم حرکتی، شناختی و گفتاری.
   
   
4.  مدیریت علائم: داروها و روش‌های درمانی برای مدیریت علائمی مانند خستگی، اسپاسم عضلانی، مشکلات ادراری و درد.

زندگی با ام‌اس

بیماری ام‌اس ممکن است چالش‌های زیادی برای فرد ایجاد کند، اما با مدیریت درست و درمان‌های مناسب، بسیاری از افراد مبتلا به ام‌اس می‌توانند زندگی نسبتاً فعال و سالمی داشته باشند.

اهمیت مدیریت استرس، تغذیه مناسب، ورزش، و پشتیبانی از سوی خانواده و جامعه نیز در بهبود کیفیت زندگی بسیار مهم است.